Nowy Blog !!!

Witam.

Serdecznie zapraszam was na moje kolejne opowiadanie.

Inny klimat niż "Przetrwanie" ale mam nadzieję że się wam spodoba.

Opowiadanie ruszy zaraz po zakończeniu "Przetrwania".

Pozdrawiam :*

Dotyk Odrodzenia

18. (Część II)

Pusta.
Tak się czuła.
Pusta w środku.
Nie mogła się ruszyć ,ponieważ złość i żal opanowały jej ciało.
Po prostu stała i się gapiła.
Miała nadzieję że zaraz obudzi się i to wszystko okażę się tylko jednym z jej koszmarów. Ale niestety.
Niepewnie weszła głębiej do pomieszczenia ,powodując że Alex i Rebecca zwrócili wzrok w jej stronę.
Chłopak zszokowany odepchnął od siebie blondynkę ,która jak długa poleciała na podłogę. Nie przejął się nią i szybko podszedł do Bianki. Cofnęła się spłoszona i wybiegła z mieszkania ,słysząc krzyk Alexa.
 Nie musiała się nawet odwracać by wiedzieć że wybiegł za nią.  Wołał ją lecz ona nie zatrzymała się i ze łzami w oczach biegła w kierunku swojego domu. Odetchnęła z  ulgą  ,kiedy przekroczyła próg drzwi i zakluczyła je.
Zsunęła się po nich i głośno załkała ,słysząc że Alex zaczął uderzać pięściami o drewnianą powłokę.
-Bianka otwórz te cholerne drzwi !- wrzasnął - Daj mi to wszystko wytłumaczyć.
Dziewczyna jednak nie zrobiła nic by go wysłuchać.
Jego wytłumaczenia były w tym momencie nieistotne.
- Proszę ! -krzyknął błagalnie Alex.
Bianka nie mogąc już tego znieść ,podniosła się i pobiegła do swojej sypialni. Szybko zakryła usta nie chcąc rozpłakać się jeszcze bardziej. Miała swoją godność i na pewno nie rozpłakała by się za byle jakim chłopakiem. Ale on był niezwykły.
 Potrafił sprawić że jej serce biło sto razy szybciej i mocniej. Nie mogła ukrywać już swoich uczuć.
Rzuciła się na łóżko i wypłakała ostanie łzy w poduszkę.
Alex dalej nie przestawał maltretować jej biednych drzwi. Zdziwiło ją to że jeszcze nie wypadły z zawisów.
Straciła do chłopaka całkowite zaufanie jakim go darzyła.
-Bianka -usłyszała krzyk bruneta.
 Zignorowała go i czekała na to aż chłopak wreszcie pójdzie i zostawi ją samą. Po niecałej godzinie hałas ustał i rudowłosa poszła sprawdzić czy Alex odszedł.
 Na jej policzkach znajdowały się zaschnięte łzy ,oczy miała przekrwione i co chwilę pociągała nosem.
Jakie było jej zdziwienie ,kiedy otworzyła drzwi no oścież a na posadzkę upadł Alex.
 Musiał opierać się o jej drzwi przez co kiedy one się otworzyły on stracił równowagę i upadł. Bianka cofnęła się o kilka kroków do tyłu ,patrząc jak brunet szybko podnosi się i staje przed nią.
Wyciągnął w jej stronę jakby chciał ją dotknąć ale w porę się odsunęła. Nienawidziła go ale gdzieś głęboko w sercu chciała by wziął ją w ramiona i pocałunkiem wymazał z jej pamięci tą nieszczęsną scenę.
- Daj mi to wytłumaczyć ,to nie tak jak wyglądało.
-Uwierzyłam ci. Dałam ci się kochać. - wyszeptała lecz chwilę później jej ciało przeszył dziwny prąd - A ty co?! Zdradziłeś mnie! ZDRADZIŁEŚ ! -wybuchła.
Łzy po raz kolejny tego dnia spłynęły wzdłuż jej twarzy. Alex widząc to ,przysunął się do rudowłosej ale szybko został od niej odepchnięty.
-Nie-e dot-t-tykaj mnie-e.
Patrzyła na niego chłodnym wzrokiem .Nie przypominała już tej nieśmiałej dziewczyny ,którą znał.
W pewnym momencie jej oczy zaszły czernią a włosy jakby naelektryzowane uniosły się ku górze.
Chłopak cofnął się.
Był zaniepokojony zachowaniem Bianki. Zakrył się rękoma ,kiedy niespodziewanie lustro obok pękło i odłamki szkła poleciały w jego stronę.
W pomieszczeniu zabrzmiał zniekształcony głos rudowłosej.
-Zawiodłam się na tobie. Zaufałam ci a ty mnie oszukałeś.
Próbował się bronić.
-Nie rozumiesz...
-Ja nigdy nic nie rozumiem! Dlaczego mi nie powiedziałeś że zostałam porwana !?
-Nie chciałem być tym ,który będzie zmuszony patrzeć na twoje cierpienie ! -jego cierpliwość się wyczerpała i też zaczął krzyczeć.
Zapadła grobowa cisza.
Bianka uspokoiła się. Jej oczy wróciły do normalnego stanu a włosy ułożyły się wzdłuż jej pleców. Jej twarz pobladła a po chwili jej ciało jak szmaciana lalka uderzyło o podłogę.
 Przestraszony Alex szybko znalazł się przy niej i sprawdził puls. Straciła jedynie przytomność.
Chłopak podniósł ją i zaniósł do sypialni dziewczyny.
 Tam położył ją na łóżku ,przykrył i pocałował lekko w czoło. Bianka potrzebowała teraz odpocząć a on zamierzał przy niej czuwać.
Wiedział że dziewczyna nie będzie pamiętać co się stało. To i może lepiej dla niej.
Ale był pewny że jeżeli nie przygotuję jej do tego co ma niedługo nadejść ,to może być za późno.

UWAGA !!!

Chciałaby was kochani poinformować że:

Zawieszam bloga.

Do odwołania.

Powód?

Brak czasu na napisanie nowych rozdziałów i brak weny twórczej. 

Tak więc dziękuję wszystkim ,którzy to czytają i komentują.

Bye :*

17. (Część II)

Kilka dni później.

-No nie przesadzaj.

-Żaden zakichany kocur nie będzie mieszkał w moim domu.

Bianka od kilku minut kłóciła się z Alexem co do tego że Mruczuś zamieszka razem z nimi. Dziewczynie nie przeszło nawet przez myśl żeby porzucić tego kotka.
Brunet zwyczajnie nie lubił kotów. Z założonymi rękami i naburmuszoną miną ,ciskał w Biankę piorunami.

-Ale dlaczego? -zajęczała.

-Ponieważ to kot a my jesteśmy Zmiennokształtnymi.

-No i co z tego?! Ja jakoś mieszkałam z nim i nic mi się nie stało.-prychnęła.

Chłopak pokręcił głową.

-No proszę.- popatrzyła na niego,robiąc dziubek i zaczęła mrugać.

-Nie, nie i nie! -krzyknął - I nie patrz się tak na mnie.

Dziewczyna nie przestawała.

Kiedy tak na nią patrzył nagle cały opór zniknął. Tak jakby wzięła nad nim kontrolę i robiła z nim co zechce.

Westchnął zrezygnowany.

-No dobra.

Głośny pisk z ust Bianki doprowadził do zakrycia przez Alexa uszu. Dziewczyna zaczęła śmiesznie podskakiwać i klaskać.
Szybko przestała kiedy zauważyła że brunet patrzy się na nią rozbawiony.

-Powinienem się martwić ?-spytał.

W odpowiedzi dostał dźwięczny śmiech .Ale to nie był śmiech Bianki .
Dziewczyna patrzyła na coś za jego plecami przez co szybko się odwrócił napotykając rozbawiony wzrok jego matki.

-Widzę że dobrze się bawicie.

-Właśnie debatowaliśmy na temat czy te sierściuch ma zamieszkać z nami- Alex wskazał na zwierzę ocierające się o nogę Bianki.

Clarissa parsknęła śmiechem widząc obrzydzenie na twarzy syna.

-Mam rozumieć z twojego podejścia -kot zostaję?

-Ta. -westchnął.

-A gdzie tato? -spytał gdy zauważył brak Matthewa.

-Nie mógł pomóc , ponieważ ma właśnie zebranie ze starszyzną -wyjaśniła kobieta.

Pokiwał głową.

-Alexandrze mogłaby z tobą na chwile porozmawiać? -Clarissa pokazała na drzwi za sobą.

Brunet zmarszczył brwi.
 Zawsze kiedy jego matka używała jego pełnego imienia to znaczyło że stało się coś poważnego. Spojrzał na Biankę przepraszający wzrokiem i ruszył za matką.

Kiedy znaleźli się na zewnątrz Clarissa zatrzasnęła drzwi i spojrzała na syna gniewnie.

-O co chodzi?- spytał.

-O co chodzi?! -krzyknęła. -Kiedy masz zamiar jej powiedzieć? Wiesz że jeżeli nie dowie się prawdy jak najszybciej to może się dla niej źle skończy.

-Tak wiem. Po prostu nie potrafię jej tego powiedzieć.

Kobieta przetarła dłonią twarz po czym skupiła się na synie.

-Może to ja powinnam jej to powiedzieć ?

Chłopak podrapał się po szyi ,opierając się o framugę drzwi tarasowych.

-Nie wiem . Ja na pewno jej tego nie powiem.

-Czyli ja jej to powiem .Sprawa załatwiona. A teraz chodź pomóc Biance w przenosinach.

Clarissa i Bianka pakowały do pudeł pozostałe rzeczy ,które potem miały przynieść do domu Alexa. Obie bardzo dobrze się dogadywały .
Jak matka z córką. Clarissa postanowiła porozmawiać z dziewczyną na spokojnie ,kiedy będą same. Zdawała sobie sprawę że temat ,który chciałaby poruszyć bedzię bolesny dla Bianki, ale wiedziała ze dziewczyna musi o tym wiedzieć.

Kiedy skończyły ,zmęczone opadły na kanapę .Jednocześnie przetarły dłońmi twarz i wzięły łyk wody mineralnej.

Po kilki minutach ciszy ,Clarissa ujęła rękę rudowłosą ,która spojrzała na nią zdziwiona.

-O co chodzi ? -zaniepokoiła się.

-Musimy porozmawiać. -kobieta spojrzała na nią poważnie.

-Jasne. Chodzi o Alexa?

-Nie, nie,nie. Nie chodzi o Alexa. -uspokoiła ją -Kim byli twoi rodzice?

Twarz Bianki od razu spochmurniała
. Nie lubiła mówić o swoich zmarłych opiekunach.

-Moja mama była gospodynią domową a tato myśliwym- odpowiedziała tylko dlatego by kobieta dała jej spokój.

-Pamiętasz coś z dzieciństwa?

-Oczywiście ,że tak.

-Pamiętasz swoją mamę?

Rudowłosa skinęła głową.

-Jaka była? -spytała Clarissa.

-Była wspaniałą matką.Zawsze mi pomagała ,troszczyła się. Dlaczego pytasz?

Kobieta zignorowała jej pytanie.

-A czy kiedykolwiek ci coś zabraniała?

Bianka zamyśliła się.

-Tak ,wychodzenia z domu.

-A zastanawiałaś się dlaczego to robiła?

Na chwile zapadła grobowa cisza. Bianka nigdy o tym nie myślała. Myślała że tak robi każda matka. Myślała że to dlatego że się o nią martwi. 

-To nie była twoja matka.

Oczy rudowłosej rozszerzyły się.

-Co?

-To nie była twoja matka. -powtórzyła Clarissa.

-O czym ty mówisz?! -wstała gwałtownie z kanapy.

-Mówię prawdę . Wiem że to dla ciebie trudne ale to prawda .Zostałaś wykradziona ze szpitala.Od razu po narodzeniu. Twoja biologiczna matka Estera McConnary szukała cię ,choć z negatywnym skutkiem.Musisz mi uwierzyć.

W oczach Bianki zebrały się słone łzy,które po chwili spłynęły po jej policzkach. Skryła się za włosami i patrzyła nieprzytomnym wzrokiem przed siebie.
 Nie wiedziała czy wierzyć Clarissie czy nie. Ale przecież ta kobieta po co miałaby ją okłamywać.

-A mój ojciec? -wyrwało jej się.

Kobieta westchnęła.

-Twój ojciec był dość sceptycznie do ciebie nastawiony.Uważał że po twoich narodzinach twoja matka przestała go kochać. Nie pomagał nawet w poszukiwaniach.

Młoda McConnary słuchała jej uważnie ,układając sobie wszystko w głowie. To było takie nierealne. Tyle lat żyła w kłamstwie.

-Wiedział o tym Alex? -spojrzała na Clarissę .W głębi duszy modliła się o negatywną odpowiedz.

Kobieta na jej nieszczęście pokiwała głową.

Bianka zacisnęła pięści i zazgrzytała zębami ze złości. Czyli Alex wiedział. I nie zrobił nic. Zwalił całą robotę na swoją matkę. Tyle razy mówił że ją kocha, że chciałby ją uszczęśliwić. 

-A to nie wszys...

Trzaśnięcie drzwiami przerwało Clarissie. Rudowłosa wybiegła z mieszkania a kobieta nie powiedziała jej najważniejszego.

Zła i rozgniewana otarła łzy wierzchem dłoni .Chciała jak najszybciej znaleźć się w domu Alexa i nakrzyczeć na niego .
Kiedy znalazła się przed budynkiem ,wzięła głęboki oddech i weszła do środka .Wewnątrz królowała cisza co nieco zaniepokoiło dziewczynę.

-Alex! -krzyknęła ,ale nie dostała żadnej odpowiedzi.

Przecież paliły się światła i ktoś musiał być w środku. Skierowała się do salonu z nadzieją że tam go znajdzie. I nie myliła się . Był tam ale nie sam. Stała jak przybita gwoźdźmi  do podłogi z szeroko otwartymi oczami.

"To nie dzieję się naprawdę" -pomyślała.

"A właśnie że tak"- odezwała się jej wredna strona.

Jej serce pękło na male kawałeczki kiedy nie mogła oderwać wzroku od całującej się pary.

 Alexa i Rebecci.

Od Autorki:

Jeżeli są jakieś błędy to przepraszam. Mam nadzieję że rozdział się podoba. To tyle idę się uczyć ,bo jutro szkoła i trzeba się przygotować. Paaa:*

CZYTASZ = KOMENTUJESZ